ခရစၥမတ္ခ်ိန္ခါ မိသားစု ေဆြမ်ိဳးစံုလင္ ဆံုၾကသည္။
၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ခရစၥမတ္အၾကိဳေန႔....
အဘုိးႏွင့္ အဘြား အိမ္က်ဥ္းေလးထဲမွာ...
အဘြားႏွင့္ အေမမ်ားက စားေရးေသာက္ေရးအတြက္ အစီအစဥ္ခ်...
အေဖမ်ားကေတာ့ တုိင္းေရးျပည္ေရး ေဆြးေႏြး...
အသက္ ၉၄ ရွိျပီျဖစ္တဲ့ ဘြားေအၾကီး ႏုိင္းႏုိင္းကေတာ့ ထုိင္ေနက် ကုလားထုိင္ေလးမွာ ေျမးမ်ားအလုပ္႐ႈပ္ေနၾကသည္ကိုထုိင္ၾကည့္...
(ကၽြန္မတုိ႔က႑ ေရာက္လာပါျပီ........)
အဘုိးႏွင့္ ကေလးတစ္သုိက္က အနီးအနားရွိ သစ္ကုိင္းတစ္ေခ်ာင္းကို ရွာခုတ္ (ထင္း႐ႉးပင္မရွိေသာေၾကာင့္ ေတြ႔ရာအကိုင္းသာ ခ်ိဳင္ရသည္။) အစ္ကိုဝမ္းကြဲတစ္ေယာက္ကေတာ့ သစ္ကုိင္းစုိက္ရန္အတြက္ အနီးအနားရွိ အိမ္ေအာက္မ်ားမွ ပန္းအုိးလြတ္ကို လုိက္ရွာေလရဲ႕။ ပန္းအုိးရ႐ံုႏွင့္ မျပီး ပန္းအုိးထဲ ထည့္ဖုိ႔ သဲလည္း ရွာရေသးသည္။
ပစၥည္းအားလုံး စုေဆာင္းျပီးလွ်င္ ခ်ိဳင္လာတဲ့ အကုိင္းကို ေျမပန္းအုိးထဲစုိက္ျပီး အလွဆင္ၾကသည္။ အလွဆင္ရန္အတြက္လည္း တန္ဖုိးၾကီးအလွပစၥည္းေတြရွိသည္မဟုတ္။ လမ္းထိပ္ဆုိင္က သၾကားလုံးမ်ား ႏွင့္ ပင္ေပါင္ေဘာလုံးမ်ားကိုဝယ္ျပီး ေျမးအဘိုးတစ္သုိက္ရဲ႕ ခရစၥမတ္သစ္ပင္ၾကီးကို အလွဆင္ၾကသည္။ အားလုံးျပီးစီးသြားလွ်င္ ကေလးတစ္သုိက္ တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ ေရခ်ိဳးၾကရသည္။
ထုိ႔ေနာက္... ေျမးအဘုိးတစ္သုိက္ ဖဲ ႐ုိက္ၾကသည္။ (ကၽြန္မသည္ ထုိအခ်ိန္က ၉ ႏွစ္) ဖဲကစားျခင္းကို ၁၉၈၈ အေရးခင္းျဖစ္ေသာကာလ အဘုိးအိမ္တြင္ မိသားစုမ်ားစုေနၾကခ်ိန္ ကေလးမ်ား ျငိမ္ေစရန္အတြက္ အဘုိးမွာ အတူေန ေျမးအားလုံး (၅ ေယာက္) ကို ဖဲ စကားနည္း သင္ထားေပးျခင္းျဖစ္သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္က ပုိကာ၊ ၂၁ ေပါက္၊ ကုိးမွီး တုိ႔ကစားၾကသည္။ ေဒါင္းေၾကးကလည္း ၁ဝ ျပား၊ ျပား ၂ဝ။ အဘုိးက ဒုိင္ လုပ္သည္။ (ကေလးထဲက ဒုိင္လုပ္လွ်င္ ျငင္းခုံၾကေသာေၾကာင့္) ကၽြန္မႏွင့္ ကၽြန္မထက္ တစ္ႏွစ္သာၾကီးေသာ အစ္ကုိဝမ္းကြဲ (ပန္းအုိးရွာသူ) ႏွစ္ေယာက္ေပါင္း ဖဲ ဝွက္ေလ့ရွိသည္။ ကၽြန္မ ေမာင္ေလးကေတာ့ မႏုိင္မခ်င္း ေဆာ့ခ်င္သမား။ ကၽြန္မကေတာ့ ကိုယ္ႏုိင္ျပီးလွ်င္ ရပ္လုိက္သည္။ ကုိယ္ရွိတာေလးျပန္ပါသြားမွာ စုိးရိမ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ဖဲ သမား သိကၡာအရ အႏုိင္ပုိင္းထြက္မသြားသင့္။ ကံေကာင္းသည္က ကၽြန္မ အေၾကြထုပ္ၾကီး (ငါးျပား ဆယ္ျပား) ေပ်ာက္ပ်က္မသြားျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
ဖဲအေတာ္အတန္ၾကာ ကစားျပီးသည္ႏွင့္ ညေနလည္းေစာင္းလာျပီ။ အျခား ေဆြမ်ိဳးေမာင္ႏွမမ်ားလည္း အဘုိးအိမ္ေရာက္လာၾကသည္။ ကေလးအင္အား ေတာင့္လာသည္။ (အဘုိးတြင္ စုစုေပါင္း ေျမး ၁၃ ေယာက္ရွိသည္။) ထုိ႔ေၾကာင့္ ကေလးမ်ား ျခံထဲထြက္ျပီး ပစၥည္းဝွက္ရွာတမ္းကစားၾကသည္။ အဘုိးမွ ပစၥည္းတစ္ခုစီကို တစ္ေနရာစီဝွက္ထားျပီး ကေလးမ်ားက အဖြဲ႔ခြဲကာ ေျမပံုႏွင့္ ရွာၾကသည္။ ထုိကစားနည္းျပီးလွ်င္ စိမ္ေျပးလုိက္တမ္း ကစားလုိက ကစားၾကေသးသည္။
ညေနေစာင္း ကေလးမ်ား ကစားလုိ႔ေမာလာလွ်င္... အဘုိးအိမ္ေအာက္မွာ အဘုိးေျပာေလ့ရွိတဲ့ ဂ်ပန္ေခတ္က ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္မ်ားကို နားေထာင္ၾကျပီး ဧည့္ခန္းက်ယ္တြင္ တန္းစီအိပ္ၾကသည္။
ညဘက္ခ်ိန္ခါ... အိပ္ယာမဝင္မီ.... လူၾကီးမ်ားကေတာ့ အေဒၚငယ္လုပ္ထားေသာ ရွမ္းဝက္သားခ်ဥ္ကို ျမည္းၾကသည္။ အဘြားမသိေအာင္ လူၾကီးမ်ားသည္ ဝက္သားခ်ဥ္ အစိမ္းမ်ားစားသည္။ အဘြားသိလွ်င္ ဝက္သားခ်ဥ္မ်ား ပိုးေသရန္ ဆီႏွင့္ေၾကာ္လုိက္ေသာေၾကာင့္ လူၾကီးမ်ား မၾကိဳက္ၾကပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တိတ္တဆိတ္ စားၾကသည္။
ခရစၥမတ္အၾကိဳေန႔ျပီးဆံုးပါျပီ။
ခရစၥမတ္ေန႔မွာေတာ့ စားၾကေသာက္ၾက မိသားစုအခ်င္းခ်င္း လက္ေဆာင္ေတြ အျပန္အလွန္ေပးၾက။ ဆုေတာင္းၾက။ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြဆီ လည္ပတ္ၾက။ အားလုံးေပ်ာ္ၾကသည္။
၂ဝဝ၈ ခရစၥမတ္အၾကိဳေန႔....
အဘုိးအိမ္မွာ အဘြားတစ္ေယာက္ထဲသာက်န္ေတာ့သည္။ ေျမးတစ္သုိက္နဲ႔ ကစားနည္းေပါင္းစံုု ဖန္တီးေပးတတ္တဲ့ အဘုိးလည္းမရွိေတာ့..... ႏုိင္းႏုိင္းလည္းမရွိေတာ့... အဘြားမွာ ကၽြန္မအေမႏွင့္သာ ခရစၥမတ္အခ်ိန္ကုန္ဆံုးမည္ျဖစ္သည္။
ခရစၥမတ္သစ္ပင္စုိက္ဖုိ႔ ၈၉ တုန္းက ကေလးေတြကလည္း တစ္ေယာက္တစ္ေနရာစီ...
ပန္းအုိးရွာသူ၊ ဖဲအတူဝွက္ခဲ့တဲ့ အစ္ကုိကလည္း မူးယစ္ေဆးလြန္ေသာေၾကာင့္ မရွိေတာ့....
အိမ္ေထာင္က်သူက်... စားဝတ္ေနေရးေၾကာင့္ တုိင္းတစ္ပါးထြက္သူထြက္...
ေဆြမ်ိဳးစံုလင္ေတြ႔ဖုိ႔မဆုိႏွင့္... မိမိ မိသားစုႏွင့္ေတာင္ အတူမရွိႏုိင္။
အေဝးမွသာ အားလုံးအတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္ေသာခရစၥမတ္ျဖစ္ပါေစ။ မိသားစုႏွင့္ အတူ ရွိႏုိင္ၾကပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းလုိက္ပါသည္။
ကုိယ္ပုိင္မိသားစုေလးရလွ်င္ ကုိယ္ပုိင္ကေလးမ်ားကို ေဆြမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ တစ္ႏွစ္တစ္ခါေတာ့ ေတြ႔ဆံုျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားေပးရမည္။
0 comments:
Post a Comment